www.dworekprzeznaczenia.fora.pl

Hugh Garver.

Niektóre nowoczesne, inne kiczowate, jeszcze inne rodem z H.Pottera.

Hugh Garver.

Już tylko lekko kropiło. Burza zdecydowanie przechodziła. Hugh szedł powoli brukowana uliczką, wzdłuż sklepów, wracając do Dworku. Gdyby nie jasne włosy i cera, pewnie nie byłoby go w ogóle widać w tę czarną noc. Po ciemku wszystko wydawało się czarno białe.

Elizabeth Charpentier.

Eliza obserwowała chłopaka stojąc przy jednym z wielkich okien sklepowych wystaw. Co za niespodzianka. Eliza nigdy z życiu by nie przypuszczała, że może spotkać tutaj kogoś 'znajomego'
-monsieur Garve' -rzekła z starofrancuskim akcentem. Miała ciężki i zmysłowy głos, uciekający trochę do wnętrza gardła, co jednak nie przeszkadzało mu doskonale nosić się po otwartym obszarze.

Hugh Garver.

Hugh odwrócił się i zauważył ją.
-Elizabeth Charpentier...-rzekł i przyjrzał się kobiecie. Odkąd ostatni raz ją widział minęło chyba pół wieku, a ona była wciąż tak samo hipnotyzująca. I piękna.
-nic się nie zmieniłaś.-powiedział i uśmiechnął się szeroko. Wiedział, że się nie obrazi, w końcu była demonem. I to jakim.

Elizabeth Charpentier.

-ah bien sur.-mruknęła i przyjrzała się mu. Kiedy go ostatni raz widziała miał na sobie zielony prochowiec i mundurowe spodnie, wciśnięte w buty jak u pirata. Trzeba przyznać, teraz wyglądał o niebo lepiej, chociaż jak na nieumarłego, kobieciarza, całkiem nieźle się trzymał.

Hugh Garver.

-co tutaj robisz.?-zapytał i zaczął prześwietlać ją wzrokiem. Ta kobieta zawsze napawało go pewnego rodzaju przerażeniem, jak i pożądaniem. Ale przede wszystkim, nigdy, ile razy w życiu ją spotkał, nie potrafił z nią rozmawiać. Miała w sobie coś martwego. Jakąś barierę. Demoniczną poświatę. Chociaż różniła się od innych demonów. Zachowywała się jak zwykły nieumarły, z tą różnicą, że co jakiś czas musiała kogoś zabić, by pozyskać jego ciało. Za czym nie przepadała swoją drogą, ale to inna historia. Zadając pytanie miał tylko nadzieję, że nie wybrała sobie kogoś z wioski za cel. Szkoda mu było, tych wszystkich pięknych dziewcząt.

Elizabeth Charpentier.

Elizabeth westchnęła, poprawiła swoją 'małą czarną', białe perły i zdjęła długie, aksamitne, czarne rękawiczki. Powoli je złożyła i wsadziła do maleńkiej, czarnej torebeczki.
-miałam dość tych wampirów z Montmartre-westchnęła i zerknęła na Hugh.
-postanowiłam gdzieś się ruszyć, Nicolas polecał mi Longueville, nie wiem sama czemu...-zamilkła na chwilę. Miała strasznie ciężki, gardłowy akcent, który nie złagodniał mimo upływu lat, ba, wieków.
-późna już pora Monsieur Garve'.-zamilkła znów i spojrzała na ciemną uliczkę. Zawiał wiatr niespokojnie w twarz Elizabeth i Hugh. Kobieta ponownie zwróciła głowę w stronę chłopaka.
-au revoir Monsieur Garve'-rzekła i zniknęła za najbliższym rogiem, nim Hugh zdążył się zorientować.

Hugh Garver.

Hugh nawet nie zauważył kiedy zniknęła. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale cóż. Nie zdążył. Przeczesał dłonią włosy i ruszył przed siebie, zastawiając się, co może się wydarzyć przez najbliższe tygodnie w Dworku Longueville. Pojawienie się Elizabeth, która sama w sobie, paradoksalnie nie była złym demonem, nie zapowiadało jednak niczego dobrego. Zamyślony skręcił w uliczkę, a nogi same poniosły go na ścieżkę, prowadzącą do Dworku.

[dworek.]

Abby Morgan.

Było już dobre dziesięć minut po dziewiętnastej. Uliczki Longueville na chwilę ucichły by dać chwilę ludziom na przygotowania do dzisiejszych nocnych szaleństw. Na jednej z przypadkowych ulic zrobiło się dosyć pusto, jedynie starsza para pędziła by zdążyć na kolejny odcinek "Zbuntowanego Anioła"[XD] ... Ale o czym to ja, a tak! Oprócz nich, po ulicy również żwawo kręciła się blondynka.
- Głupi szmugler, gdzie go wcięło? - szeptała nerwowo, chodząc w kółko, co jakiś czas zmieniając kierunek. Po paru minutach jednak usłyszała jak ktoś szura butami i podniosła głowę, ujrzała starca z wielkim plecakiem.
- hola señorita Morgan - powiedział wesoło staruszek zachrypniętym głosem - nic się panienka nie zmieniła.
- Spóźniłeś się - powiedziała oschle i podeszła do niego gdy ten zrzucił plecak z pleców i otworzył go - ale cześć. Chyba nie muszę pytać czy masz coś dla mnie?
- No, señorita. Panienka Antonia mnie nie oszczędza ostatnio, każe mi takie ciężary nosić! Ale to się opłaca, panienka wie? Ona strasznie dużo mi płaci!
- Dobra, dobra, bo ja czasu nie mam! - krzyknęła, ale się opamiętała gdy zobaczyła minę staruszka i ściszyła głos, po czym dodała już milej - proszę o tą paczkę i już mnie nie ma.
Staruszek tylko westchnął, wyjął dosyć duży pakunek i wręczył go blondynie, która miała minę dziecka, które miało zaraz otworzyć swój gwiazdkowy prezent. Starzec nic nie mówiąc, zniknął tak szybko jak się pojawił, a Abby przysiadła na ławce i przyglądała się paczce przez chwilę. Rozejrzała się po okolicy po czym ruszyła w stronę domu.

][Mieszkanie Blondyny.'

Hugh Garver.

Hugh szedł brukowaną uliczką oświetloną wiszącymi lampionikami, a obok niego Abby. Hugh ulokował ręce w kieszeniach i szedł powolnym, spacerowym krokiem. Noc jeszcze młoda, a on lubił delektować się wieczornym wietrzykiem. Uwielbiał, kochał wręcz naturę nocą. Szczerze powiedziawszy, gdyby Abby wywlokła go teraz na spacer nad jezioro, czy do lasu, w ciszy podziwiałby to, co go otacza. Miał w sobie coś z bohatera romantycznego. Natura dawała mu ukojenie, był na nią strasznie wrażliwy, ale na tym kończyły się podobieństwa. Niestety, nie świrował ani nie miał skłonności samobójczych, co wyklucza go z kanonu postaci mogących żyć spokojnie w epoce romantyzmu (chociaż i tak przez nią przebrnął, ale nie lubił tych wszystkich uduchowionych, romantycznych poetów.)

Abby Morgan.

Abby szła obok blondyna cicho, teraz tylko ją irytował stukot jej szpilek. Splotła swoje dłonie i kątem oka obserwowała Hugh'a, który najwyraźniej nad czymś rozmyślał.
- Gdzie w ogóle się wybieramy? - spytała, wysilając się na obojętny ton, ale tak naprawdę ciekawość wbijała swe ostre pazurki w jej ciało. Bowiem gdzie taki człowiek jak pan Garver mógł ją porwać?

Hugh Garver.

Dopiero po kilku minutach do Garvera dotarło pytanie dziewczyny. Spojrzał na nią i jego oczy wesoło zamigotały.
-tak łatwo dajesz mi się porwać Abby.

Abby Morgan.

Abby głośno westchnęła po czym spojrzała w oczy blondyna.
- Inne wyjścia nie wydają się już takie ciekawe.

Hugh Garver.

Hugh uśmiechnął się i spojrzał w nocne niebo.
-no dziękuję, że w końcu się przyznajesz.-rzekł z nutką ironii. Po chwili dało się słyszeć akordy rytmów uznawanych powszechnie za 'gorące' Hugh poprowadził Abby w jedną z uliczek i kiedy muzyka była już bardzo donośna zatrzymał się przy jednym z drewnianych płotów, odgarnął winogronowe pnącza i z szarmanckim uśmiechem oznajmił iż...
-panie przodem.

Abby Morgan.

Kiedy usłyszała dobrze znaną jej melodię, w jej oczach pojawiły się małe iskierki, a na twarzy szeroki uśmiech. Nie trzeba było jej powtarzać, w myślach tylko dziękowała Garverowi, że ją tu zabrał. Chwyciła blondyna za nadgarstek i pociągnęła go za sobą.